Przy ladzie

Demon

- Hej! - krzyknęła, gdy straciła grunt pod nogami. - Zostaw mnie, Ty, Ty... Małpo jedna, ty! - Dziewczyna próbowała go kopnąć, ale była słaba. Jej ciosy nie sprawiały chłopakowi raczej żadnych obrażeń.

- Słyszałeś Dylana! Masz się stąd wynosić! - zawarczała groźnie.

Mistrz Gry

Chłopak w dresie zaczął się śmiać.

- Nic mi nie zrobicie. Odkąd wiem, że jestem nieśmiertelny , nic nie jesteście mi w stanie zrobić! - zarechotał wrednie.

Chłopakowi w kraciastej koszuli widocznie się to nie spodobało.

- Przepraszam was za niego... - powiedział łagodnie. - Zazwyczaj się tak nie zachowuje... - Złapał kompana za ramię i próbował odciągnąć od dziewczyny.

Wampir

Zaśmiał się, jakby z politowaniem.
- Proszę.... nikt nie jest nieśmiertelny. - stwierdził i założył powoli swoje białe rękawiczki, po czym podszedł do chłopaka w dresie.
- Ostatni raz ostrzegam... zostaw panienkę, inaczej będę zmuszony użyć odrobiny siły. - w tej chwili już się nie uśmiechał. Jego oczy zrobiły się przejmująco chłodne.

Mistrz Gry

- Ależ ja jestem! - wyśmiał ich. - Zaraz wam to udowodnię. - Puścił nagle dziewczynę, a sam zdarł z siebie bluzę i koszulkę. Przez tors przechodziło mu głębokie cięcie, poza tym jedną rękę miał przyszytą igłą i nitką do tułowia, widocznie wcześniej odpadła.

- Już raz umarłem i nie zamierzam tego powtórzyć... - Przyjrzał się im bacznie.

Demon

- Au! - jęknęła, gdy upadła na ziemię. Kiedy tylko ujrzała chłopaka bez koszulki, zrobiło jej się niedobrze. Wygląda jakby miała zaraz zwymiotować. Co to był za stwór?!

- Co to znaczy, że już raz umarłeś?! - wrzasnęła i poderwała się z ziemi. Wbiegła za ladę i schowała się, wyglądając zza niej tylko troszeczkę.

Wampir

- Och. - udał przejęcie. Jednak jego mina nie wyrażała niczego.

Upiór gorszy ode mnie...

Zaczesał do tyłu niesforne kosmyki, opadające mu na czoło i założył gogle.
- Naprawdę, proszę, abyś opuścił ten sklep. Nie wolno mi tu trzymać zwłok. - wzruszył ramionami. - Nawet tych ruchomych. Proszę też, byś mnie nie denerwował. Nikt nie jest nieśmiertelny. Mogę to udowodnić...

Mistrz Gry

- Hej! Hej! - odezwał się chłopak w koszuli. - Spokojnie! Panowie... Na pewno jakoś się dogadamy.. Naprawdę nie chcieliśmy sprawiać problemu... - Warknął na towarzysza i szarpnął go do wyjścia.

Chłopak w dresie jednym ruchem odepchnął od siebie kolegę, który uderzył o metalowe półki, zrzucając z nich wszystko. Padł na ziemię nieprzytomny.

- Kiedy będę chciał wyjść, to wyjdę... - warknął i zwrócił się w stronę Dylana.

Demon

Zawarczała cicho, gdy milszy chłopak uderzył o szafki. Nie spodobało jej się to. Na jej palcach zaczęły pojawiać się iskry. Szybko ruchem wskoczyła na ladę, kucając na niej. Zamachała nerwowo ogonem i wyszczerzyła groźnie kły. Wyglądała teraz jak dziki kot, szykujący się do skoku.

Wampir

Stoi i wpatruje się w chłopaka beznamiętnie. Nie boi się, bo nie uważa, żeby miał czego. W milczeniu czeka na to, co chłopak zrobi.
- Więc zechciej wyjść teraz.

Mistrz Gry

- Chyba śnisz! - parsknął i popchnął go mocno na ścianę. Znów zaczął się śmiać, sądząc, że to koniec sprzedawcy. Zerknął na Sophię.

- Nie boję się małych kotów... - zarechotał i zbliżył się do niej.

Wampir

Skrzywił się, czując ból w plecach. Z głębokim wdechem powoli się podniósł, podpierając o ścianę.
- Teraz przegiąłeś pałę... - syknął cicho. Limonowe gogle nie były w stanie stłumić krwistoczerwonego koloru, który przybrały oczy chłopaka.
Oblizał powoli wargi ukazując przy tym kły, jeszcze dłuższe niż wcześniej. Zasyczał cicho, stając prosto.

Demon

Szybko się opamiętała, gdy chłopak zaczął iść w jej stronę.

- Nie możemy z nim walczyć... Czymkolwiek jest... - Chciała się odsunąć, ale spadła z blatu, strasząc biednego kota.

Mistrz Gry

Chłopak zaczął się śmiać.

- No to oba kotki mam z głowy... Teraz czas na Ciebie, sklepikarzu... - prychnął i splunął na ziemię. Za życia był zmiennokształtnym, zatem w połowie przemienił się w wilka. Wyrosły mu wilcze uszy i ogon. Ciało pokryło się w połowie sierścią. Mimo to, wciąż miał humanoidalną postawę. Przyjął pozycję bojową.

Wampir

Zgarbił się lekko i zrobił powoli koło wokół chłopaka. Zaczął chodzić z deka dziwnie, jak tygrys skradający się do ofiary.
- Jeszcze masz szansę... możesz stąd po prostu wyjść. - syknął, nie przestając zataczać kółek. Jednocześnie też nie odwracał wzroku od źródła swoich problemów.

Mistrz Gry

Chłopak zadrżał, widząc wzrok sklepikarza. Nie dał po sobie poznać, że nieco się boi.

- Bo co mi zrobisz? - prychnął i zamachnął się, aby go uderzyć.