Karuzela

Demon

Na jednym z zardzewiałych krzesełek siedziała niewielka dziewczyna. Karuzela nie była włączona, toteż postać siedziała bezruchu. Trzymała się łańcuchów, a wzrok wbity miała w ziemię. Zapewne musiała czuć się samotnie, będąc w obcym mieście, w którym dotąd nie widziała żywej duszy. Wszystko wydawało jej się takie ciche, iście martwe. Dziewczyna była dość dziwnie ubrana, jeśli cokolwiek w tym mieście można było uznać za takowe.

Nagle zawiał wiatr, mierzwiąc jej włosy. Musiała zamknąć oczy, ponieważ kurz podniósł się z ziemi i zaczął sypać się na nią. Przetarła twarz przedramieniem i rozejrzała się uważnie.

Wampir

Zupełnie przypadkiem znalazł się w wesołym miasteczku. W zasadzie miał tylko przejść obok, gdy usłyszał miauczenie. Teraz, skupiony na upominaniu nowego przyjaciela, usiadł na jednym z krzesełek i zaczął strzepywać z rudego kociaka kurz.
- Wiesz, ja rozumiem Twoją ciekawość. Ale myślę, że nie powinieneś włazić akurat między mechanizmy. A jakby tak to wszystko włączyli? Wiesz, co by z Ciebie zostało? - zaśmiał się, widząc, że zwierzak nie całkiem rozumie jego słowa.

Demon

Dziewczyna zaczynała już przysypiać. Oparła głowę o łańcuch i przymknęła oczy. Nagle usłyszała miauczenie. Zignorowała to. Nieszczególnie lubiła zwierzęta. Zainteresowała się dopiero, kiedy usłyszała czyjś głos. Siedziała tyłem do źródła dźwięku, więc prawdopodobnie tamta osoba też jej nie widziała.

- Nie martw się - rzekła. - Nikogo tutaj nie widziałam, odkąd przyjechałam. Tak samo wątpię, aby ktokolwiek miał włączyć któreś z urządzeń... - zastanowiła się chwilę i wzruszyła ramionami.

A szkoda - dodała w myślach i wróciła do letargu, tuląc policzek do zimnego łańcucha.

Wampir

Zamilkł. Przechylił głowę i przyjrzał się kotu.
- Nie. To nie ty, prawda? - zapytał i rozejrzał się z uwagą.
Wstał z krzesełka, przytulając do siebie kota. Powoli ruszył wokół karuzeli, przyglądając się każdemu pustemu krzesełku z uwagą. Zatrzymał się niedaleko tego, na którym siedziała dziewczyna i przyjrzał jej.
- Och? Ktoś żywy. - uśmiechnął się.

Demon

Zachichotała cicho, gdy chłopak sądził, że to gadający kot. Jednak kiedy się zbliżył, starała się przyjąć poważną minę, co nie było łatwe. Przecież ten koleś miał tyle kolorowych ubrań! Poza tym był blady jak ściana. Chyba nie był chory?

- Super. Jestem żywa. - Uśmiechnęła się i zamrugała zdziwiona oczami. - Mam nadzieję, że też jesteś żywy? Czymkolwiek jesteś...

Wampir

Zmrużył oczy i poprawił gogle.
- Wydaje mi się, że tak. W każdym razie... mam puls. - posadził kota na swoim ramieniu.- Dawno nikogo tu nie widziałem. - wesoły uśmiech - Kim jesteś? Albo... skąd się tu wzięłaś? ... chociaż wolałbym poznać odpowiedź na oba pytania. - jedną ręką wciąż głaszcze kota, wzrok skupiając tylko na dziewczynie.

Demon

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, szczerząc kły. Wiedziała, że nieznajomego to nie wystraszy, ponieważ po części musiał być jak ona. Ludzie nie mieli wstępu do tego miasta. Zastanawiało ją kim jest ten chłopak.

- Mam na imię Sophia - stwierdziła, wciąż kurczowo trzymając łańcuchy. - Mieszkam tu właściwie od niedawna, ale najdłużej ze wszystkich. Jak widzisz... Nikogo tu jeszcze nie ma.

Wolała nie mówić o swoich przypuszczeniach, dlaczego miasto odstrasza wędrowców. Przygryzła lekko wargę. Kot dziwnie się na nią patrzył. Znów zawiał wiatr, zwiewając jej wszystkie włosy na twarz. Westchnęła i odgarnęła je ze złością do tyłu. Chwilę były ulizane, ale zaraz jakieś niesforne kosmyki zaczęły bezczelnie sterczeć, niszcząc idealność i symetryczność jej fryzury.

- A ty? Kim jesteś? - spytała po chwili i przyjrzała mu się uważnie.

Wampir

Uśmiechnął się tak, żeby tylko przez chwile pokazać swoje długie, wąskie kły. Podrapał kota za uchem.
- Dylan. Pracuję w tutejszym sklepie. Zwykłym sklepie. - nałożył nacisk na słowo.
Usiadł powoli na krzesełku obok dziewczyny.
- Dziwne, że jeszcze wcześniej Cię nie widziałem. Często zwiedzam miasto.

Demon

- Możliwe - zawahała się chwilę. - Często staram się nie wchodzić niepotrzebnie komuś w drogę...

Dziewczyna lekko się uśmiechała i patrzyła w niebo. Przybrało ono już pomarańczową barwę. Zaczęła machać powoli nogami, lekko bujając krzesełko do przodu i do tyłu.

Wampir

Nie odpowiedział. Patrzył bez wyrazu przed siebie. W końcu również podniósł wzrok na niebo.
- Rany, jak późno...! Zaraz zaczyna się moja zmiana. - westchnął, zakładając nogę na nogę. - Nie zdążę już skoczyć po książkę. To będzie nudna noc.

Demon

Sophia przyjrzała mu się. Zastanowiła się chwilę i westchnęła. Nie miała w zwyczaju spełniać przysług, ale chyba raz nie zaszkodzi.

- Idź do pracy. Przyniosę Ci książkę... Tylko powiedz jaką... - Zeskoczyła z krzesełka. Kiedy miękko opadła na ziemię, trochę kurzu uniosło się wokół jej kostek. Włosy nadal stanowiły chaotyczną strukturę, mimo że Sophia starała się właśnie je trochę ulizać.

Wampir

Uśmiechnął się do niej, wstając powoli.
- Nie. Spokojnie. Nie trzeba... chociaż to miłe...ale nie musisz mi pomagać! - poczuł się trochę niezręcznie. Zazwyczaj on pomaga. - Ale jeśli chcesz to przeczytałbym pierwszy tom "Legend Świata Wynurzonego" - niepewnie się do niej uśmiechnął, przesuwając gogle z oczu na głowę. Robiło się ciemno, więc nie były mu już tak potrzebne.

Demon

- M-hm!~ - Sophia gwałtownie się wyprostowała, przyłożyła dwa palce do czoła i zasalutowała. Zaczęła się cicho śmiać. - Da się zrobić. To co? Wpadnę do Twojego sklepu za jakąś godzinę? - spytała i przyjrzała mu się.

Wampir

Skinął głową
- Spoko. Zapewne, jak zawsze nikogo nie będzie, więc nie ma problemu. Zdążę jeszcze zrobić krótki przegląd. - poprawił gumkę.
- Więc... do zobaczenia wkrótce, panienko Sophio. - skłonił się lekko z uśmiechem, łapiąc kociaka, który w tej chwili zsunął się z jego ramienia.
Powolnym krokiem skierował się do wyjścia z Wesołego Miasteczka.

Demon

Odwróciła się na jednej nodze o 180 stopni i ruszyła w drugą stronę. Mimo że nie było to wyjście, przeskoczyła przez ogrodzenie i skierowała się wgłąb lasu.

[z/t]